Acacio

 

Torsdag morgon var me igjen klare for nye eventyr. Denne gongen bar det til fjellandsbyen Acacio, ein liten landsby ca. 5 timer utanfor Cochambamba. Torsdagen bestod av ein kjekk og innhaldsrik biltrur, med fleire stopp og mykje kjekjt. Framme i Acacio ble me godt mottatt og Caroline og Elena blei fort heltane i byen, då dei kom syklande med ein hel flokk med ungar springande etter seg. Etter ei god stund venting i «sentrum» av Acacio, fekk me sjå kor me skulle sova desse nettene her. Jentene fekk sova i nabobygget til kyrkja, der var me elle jenter på eit rom. Gutane var litt lengre nede på eit internat liknande greie.

 

I Acacio hadde me både eiga undervisning med Kjell og Vidar, i tillegg til møter rundt forbi. Me hadde både møter i Acacio og to kveldar delte me oss i ulike grupper og reiste ut til enda mindre landsbyar for å ha møter der. To grupper hadde fleire timars gåtur til der dei skulle ha møtet, og fekk ein nydeleg naturoppleving i tillegg. På sundag hadde me og eit gatemøte, der me song og Jon tala ute i strålande sol.

Me kosa oss og fekk ein smakebit på korleis livet på landsbygda i Bolivia er.Det var ein super tur proppa med mange nye inntrykk..

        ‘

Elles kan det nemnast at dei fleste begynnar å gleda seg til heimreise, og mor sin mat er eit stadig tema fortida.

 

 

Reklame

 

Jesus Maestro og Dråpen

Tysdag besøkte me skulen som NLM var med å starta for 10-12 år sidan her i Cochabamba. Skulen heiter Jesus Maestro = Jesus læraren, og har no rundt 1 000 elevar. Skulen er ettertrakta her i området og har fått eit godt rykte. I tillegg ti å gje god undervisning får og elevane høyra godt bodskap frå Bibelen gjennom morgonandaktar, fellesmøter og kristne lærarar. Me fekk vera med på eit av desse fellesmøtene, der me og deltok med song – nesten på sparket, og Maria og hadde vitnesbyrd. Etterpå fekk me omvising på skulen og muligheit til å helsa på nokre av ungane der.

Dagen etter var me på eit anna prosjekt til misjonen her i Cochabamba. Då var det «Dråpen» eit leksehjelp-prosjekt som stod på programmet. Dråpen er drevet av Toril – ein norsk misjonær. Gjennom dette prosjektet får ungane muligheit til å koma der å leika, eta middag og sjølvsagt hejelp til leksene. Dette er eit forholdsvis nytt prosjekt og Toril er glad for all økonomisk støtte ho kan få. No er det nye målet å få inn litt meir praktisk retta undervisning, og i første omgang er det ynskje om å få til eit bilverkstad. Følg ho gjerne på facebook og blogg: http://boliviadraaper.blogspot.com/

    

 

Parantaca !

 

 

 

 

 

 

Me, Peter, Maria og Eline, vil dela nokre glimt frå utreisehelga vår til Parantaca. Ein spesiell og minnerik tur, prega av mange nye inntrykk frå landsbygda i Bolivia.

 

Laurdag morgon (9.mars) ringte vekkjarklokka 05.45 og me var spente og klare for det helga ville by oss. Før me tok ut på den lange turen, stoppa me og kjøpte 60 rundstykker for 20 boll (under 20kr) og fylte bensin for 3.74 kr/literen. Leiarane for turen var vår kjære Jon og Juan Carlos – ein bolivianar.

 

Det meste som skulle skje denne helga, var enno ikkje planlagt, utanom at det høgst sannsynleg skulle bli eit møte laurdagskvelden og forhåpentligvis nokre husmøter. Me satt oss i bilen og tok det der i frå. Turen begynte i alle fall bra, med ein kjekk og innhaldsrik biltur. Fyrstedelen av vegen bestod av ny og fin asfaltveg, og mil etter mil blei lagt bak oss. Etter ein time var det slutt på den behagelige vegen, me tok på ein humpete og steinete, smal grusveg tvers over ei STOR lamaslette. Me kom tett innpå dyrelivet på landsbygda i Bolivia. Me såg lama over alt og i store mengder. Me fekk og eit glimt av dei eksotiske flamingoane. Av andre dyr som kan nemnast såg me: esel, sauer, kyr, fuglar, lamaskjellet og påkjørt lama.

 

Sidan vegen var så dårleg, sparte ikkje Jon på gassen, for dermed å kunna «fly» over alle humpane. I baksetet satt me andre me kamerane i konstant bruk. Vegen til Parantaca gjekk opp og ned fjellsider, i elver, over elver og av og til var grøfta betre enn vegen. Bilen fekk i alle fall kjørt seg. Den tålte visst ikkje den harde behandlinga frå Jon (som ikkje var så lett å unngå), då me var vel framme i Parantaca var eit av dekka punktert. Det var til stor glede for Peter, han koste seg med å skifta dekket.

 

Sjølv om denne morgonen hadde gitt oss opplevingar for ein heil dag, var eventyret så vidt i gang. Me vart godt tekne imot av dei kristne i Parantaca, og fekk god suppa i kyrkja. Folka der var veldig gjestfrie og gavmilde, og gav oss av det dei hadde. Som bordbønn bad dei: Herren er min hyrde, eg manglar ingenting. Kyrkja i Parantaca var eit primitivt betonghus med bølgeblekk på taket, inne var det 6 små trebenkar og ei lyspæra som dei ikkje hadde råd til å betala straum for.

 

Me reiste enda lengre ut på landsbygda på tre husbesøk. Me fekk koma inn i deira heim, der me song og delte ord frå Bibelen. Husa deira var små jordhytter med stråtak – skur i norsk standar.

 

Dei siste me besøkte var eit ektepar og svigermora. Dei fortalte at deira største draum var å få reisa til Israel og sjå der Jesus levde. Mannen i huset tok fram ein utsitt plakat av Jerusalem. Men på grunn av dårleg økonomi har dei inga mogeligheit til å reisa. Svigermor var skral med både hørsel og syn, og var lei seg for at ho ikkje fekk høyrt eller lest noko frå Bibelen. Likevell hadde ho eit fast grep om Bibelen i handa heile møtet. Då me til slutt skulle gå, var det inga ende på alle handtykk og kyssa og klemmane. Takknemlege flotte folk!

 

I Bolivia er tid eit relativt begrep, og kveldsmøtet i kyrkja i Parantaca, begynte når det begynte. Folk kom tuslande litt etter litt. I alt var det 6 personar på møtet utan om oss. Nokre av dei hadde fleire timars veg å gå. Etter møtet gjekk me ut og oppdaga den fantastiske stjernehimmelen. Heile himmelen var dekka av stjerner.

 

Me hadde håpa å få til eit møte på søndagen og, men sidan alle skulle på obligatorisk eselteljing var det ingen som kunne koma. Difor reiste me vidare til Uyuni om natta. Eit stykke på vegen hadde me følgje av ei lokal dama som hadde vert på møtet. Ho satt på i ca. 1 time, og forklarte oss vidare at me skulle kjøra rett fram for å koma til Uyuni. Det var lettare sagt enn gjort. Det var fleire vegkryss, så me var svært usikre på kor me ville havne. Vegen var og veldig dårleg, så me satsa på at reservedekket haldt. Etter 3 timar blei det stor jubel i bilen då me endeleg såg asfaltvegen og skiltet der det stod «Uyuni 62 km».

 

Etter ei kort natt koste me oss med frukost ute i sola og var klar for å innta Saltørkenen. Der var det kvitt så langt augo kunne sjå. Eit område på 12 000 km2 var dekka av salt.

 

Og alle var einige om at me hadde hatt ei fin helg saman!

 

Nice dag på El Carmen

Solen varmer i Cochambamba, det er søndag og stemingen er på topp. I skrivende stund er vi tilskuere på en spennende raquetakamp, med gitarspilling og god latter i bakgrunnen.

Dagen startet for noen allerede klokken 07.00 (les at det er søndag). Da var de mest ivrige raquetaspillerne godt i gang med dagens økt. For alle oss andre begynte dagen 09.00 med en god frokost, før vi tuslet videre på møte. Litt trist var det at det i dag var siste gang vi fikk være med på gudstjeneste i de ulike kirkene. Etterpå kom vi tilbake til El Carmen til en heidundrenes middag. Grillmester Santiago med flere hadde nemlig stelt i stand «churrasco» (grillet kjøtt), i tillegg til grillet ananas og maiskolber. Vi nøyt middagen ute i strålende sol. Dagen forsatte med bassengkos, mye bading og utallige kamper med raqueta (en squach-lignende sport som har blitt en ny hit blant de fleste). Noen av oss tok seg også tid til en liten bytur på den lokale isbaren.

Utpå ettermiddagen fikk vi også øye på en likbleik nordmann, som kom gående mot oss inn på hotellet. Etter 6 flyreiser med 3 forskjellige flyselskap, 36 timer på reisefot hvorav fire ble brukt til å sove, og 5 flymåltider, har nemlig Vidar Pettersen nå ankommet, klar for å undervise oss de siste ukene av oppholdet. Resten av denne deilige dagen vil vi bruke til et internt møte/delekveld.